Στο «Εργα και Ημέραι» του Ησιόδου γίνεται αναφορά για χρήση του ξύλινου αρότρου στην Ελλάδα. Για περισσότερα από 3.000 χρόνια, οι Ελληνες γεωργοί χρησιμοποίησαν το ξύλινο άροτρο, παρά το γεγονός ότι ο σίδηρος είχε χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή όπλων και εργαλείων από το 1.200 π.Χ. Το πιθανότερο είναι ότι οι καλλιεργητές δεν είχαν την οικονομική δύναμη να αγοράσουν την πρωτοποριακή τεχνολογία του σιδήρου.
Σήμερα θα μπορούσαμε να βρούμε ακόμα καλλιεργητές με ξύλινα άροτρα σε κάποιες απομονωμένες περιοχές της Κίνας, της Ινδίας και της Αφρικής, αν όμως ταξιδεύαμε στην Ολλανδία για να συναντήσουμε τον Γιάκομπ, εν ώρα εργασίας, θα είχαμε την αίσθηση ότι βλέπουμε έναν χειριστή αεροπλάνου και όχι έναν αγρότη που φροντίζει το χωράφι του. Από το κέντρο επιχειρήσεών του, o Γιάκομπ εποπτεύει τα drones που πετούν πάνω από το χωράφι και στέλνουν οπτική πληροφορία και δεδομένα που συλλέγουν οι αισθητήρες τους. Ο Γιάκομπ αξιοποιεί την πληροφορία για να αξιολογήσει την εικόνα του χωραφιού σε επιφάνεια που ο καταμερισμός της μπορεί να φτάσει μέχρι και τα λίγα τετραγωνικά μέτρα. Στη συνέχεια θα προγραμματίσει το ποτιστικό σύστημα και το σύστημα απόθεσης λιπάσματος για να πετύχει το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα, συνδυάζοντας την εξοικονόμηση πόρων και τη φιλική προς το περιβάλλον χρήση χημικών. Ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος παραγωγής πατάτας ανά στρέμμα είναι περίπου εννέα τόνοι, το χωράφι του Γιάκομπ δίνει περισσότερους από 20 τόνους το στρέμμα…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
